Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Anna Laudańska jedenaście lat temu opuściła Warszawę i zamieszkała w Chanii. To właśnie Chania i jej okolice, czyli zachodnia część Krety, są tematem książki. Autorka nie wyobraża sobie dziś lata bez kilkumiesięcznych, długich, słonecznych dni i bez kąpieli na dzikich plażach.
Z wykształcenia antropolog i ekonomistka, pracowała jako przewodnik górski, sprzedawca nieruchomości i hotelarz. Obecnie współwłaścicielka firmy Crete for Love zajmującej się organizacją ślubów i romantycznych ceremonii.
Uzależniona od wyspiarskiego trybu życia. Gotuje wyłącznie na oliwie z oliwek i to własnej, bo jej kreteński ogródek to mały oliwny gaj. Z córką i mężem żyje na chalepiańskim wzgórzu, skąd podziwia panoramę starówki w Chanii.
Marzy, że kiedyś sama zbuduje dom schowany pośród oliwnych gajów i egzotycznych palm. Tam na werandzie, z rodziną i przyjaciółmi będą zasiadać do późnej kolacji i, popijając domowe kreteńskie wino, snuć wyspiarskie opowieści.

Zwykły wiosenny poranek w Reykjaviku. Thordis Elva żegna się z synem i partnerem i jedzie na spotkanie z mężczyzną, który kiedyś ją zgwałcił. W tym samym czasie Tom Stranger z Sydney wyrusza w podróż, która odmieni jego życie - niepewny, czy potrafi stawić czoło temu, co go czeka.
W młodości Thordis i Tom byli parą zakochanych. Potem Tom zgwałcił Thordis. Po dziewięciu latach znów nawiązali znajomość i zaczęli do siebie pisać. Wreszcie postanowili spotkać się w Afryce Południowej, żeby skonfrontować się z przeszłością.
Chcę spojrzeć ci w oczy to zapis niezwykłego rozrachunku między skrzywdzoną kobietą a jej gwałcicielem, gnanych dojmującą potrzebą, żeby uwolnić się od traumy sprzed lat. To opowieść o tym, że życie może człowieka sponiewierać, ale nie złamać, że warto zmierzyć się choćby z najgłębszym lękiem i mimo wszystko nawet najboleśniejsze przeżycia mogą być źródłem nadziei.
Thordis Elva jest nagradzaną pisarką, dziennikarką i prelegentką. W 2015 roku została wybrana Kobietą Roku w Islandii za niestrudzoną kampanię na rzecz równości płciowej. Stara się przerwać zmowę milczenia wokół przemocy na tle seksualnym, wierząc, że dialog może pomóc w zaleczeniu traumatycznych ran. Fascynuje ją rola przebaczenia w relacjach międzyludzkich, tak w wymiarze kulturowym, jak i osobistym, czego owocem jest ta książka.
Tom Stranger, licencjat nauk społecznych i magister kulturoznawstwa uniwersytetu w Sydney. Pracował z trudną młodzieżą, zajmował się akcjami charytatywnymi i sportem, był hotelarzem. Obecnie projektuje ogrody. Mieszka w Sydney z żoną Cat.

Podbił serca pacjentów i oczarował miliony telewidzów. Najbardziej wzięty polski chirurg plastyk, bohater popularnego programu TVN Style "Sekrety chirurgi". Na wizytę u niego czeka się nawet trzy lata. Dr Marek Szczyt opowiada o tajemnicach sukcesu, sekretach chirurgii i wszystkim tym, czego nie zobaczycie w telewizji.
Jaki naprawdę jest kultowy doktor? Dlaczego wielu uważa go za cudotwórcę? Co sądzi o świecie polskich celebrytów? W co wierzy, a czego nienawidzi?

Jądro ciemności, czyli życie artystki, zapis spraw małych i wielkich, zmagania z szarą codziennością, wieczna walka o pieniądze, rozterki i dylematy dotyczące własnej twórczości, ale i spraw tego świata, na którym Stryjeńska pojawiła się, jak sama zanotowała, przez "przypadkowy zbieg okoliczności podstępnie zareżyserowany przez bożka Kupidyna z łukiem".Była jednym z sześciorga dzieci państwa Lubańskich. Jej dzieciństwo było chyba najszczęśliwszym okresem w życiu. Od wczesnych lat rysowała. Kształciła się w Monachium. Przebrana za chłopaka wyjechała na tamtejszą akademię. I tak rozpoczęła się droga (i męka) twórcza artystki. Jej dzieła są jednym z symboli dwudziestolecia międzywojennego. Tworzyła dużo, a jednak ciągle zmagała się z brakiem pieniędzy. Dlatego wątek ten jak mantra przewija się przez całe pamiętniki, aż do ostatnich stron."Sytuacja z dnia na dzień staje się już kompletnie niemożliwa, bo nie gonię z obrazem pod pachą, aby zdobyć grosze na najbardziej szarą marę egzystencji - w stubarwnej centrali świata. O ironio! Nikczemny, deklasujący, ustawiczny i przymusowy wysiłek mózgu: skąd wyrwać forsy, nie da odpocząć nawet w chorobie! Koszmar jakiś!""Cóż to za pamiętniki?", ktoś może zapytać. Na pierwszy rzut oka - zwyczajne. Są w nich imiona, nazwiska, adresy. Pojawiają się Witkacy, Karol Szymanowski, Jarosław Iwaszkiewicz, rodzina Mortkowiczów, Malczewscy, Jadwiga Beckowa, Ignacy Mościcki, Jan Lechoń, Olga Boznańska, Jan Kiepura, Loda Halama, Józef Czapski. Długo można by wyliczać. Są kopie listów [.]. Do tego stare bilety, zdjęcia, dokumenty. Pisma od komornika, dowody spłaty długów. Dowody, że zaciąga nowe. Tytuły obejrzanych spektakli, daty wizyty u lekarza. Do jednej z kopert, którą zrobiła z czystej kartki papieru, Stryjeńska włoży pukiel swoich włosów. Tu i tam pojawiają się wycinki z gazet. Są też całe artykuły [.]. Część pamiętników musiała powstać jeszcze w Krakowie, gdzie mieszkała podczas wojny. Część dotyczącą pobytu poza krajem Zofia Stryjeńska napisała zapewne w Genewie i w Paryżu. Pamiętniki kończą się w 1950 roku. Dwadzieścia sześć lat przed jej śmiercią. [.] Tu wszystko skrzy się humorem, celnymi puentami, zdaniami, które natychmiast chce się wynotować.Stryjeńska mawiała, że były czasy, gdy "cechowało [ją] nieomylne chlaśnięcie pędzlem, psiakref". Trzeba dodać jeszcze: "i językiem". Czytajcie więc Państwo. Czytajcie, "psiakref!"